Jan Wilibutowicz Papłoński (1819–1885)
Dyrektor Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie w latach 1864–1885. W tym czasie nastąpił znaczny rozwój Instytutu, m.in. dobudowano drugie piętro gmachu Instytutu, założono drukarnię i szkołę drukarstwa, wydawano corocznie słynne „Pamiętniki Warszawskiego Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych” (od 1870 r.). Podkreślał znaczenie języka migowego: „Językiem naturalnym, językiem głuchoniememu wrodzonym zawsze będzie taż sama mowa mimiczna…”.
Dyrektor Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie w latach 1864–1885. W tym czasie nastąpił znaczny rozwój Instytutu, m.in. dobudowano drugie piętro gmachu Instytutu, założono drukarnię i szkołę drukarstwa, wydawano corocznie słynne „Pamiętniki Warszawskiego Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych” (od 1870 r.). Podkreślał znaczenie języka migowego: „Językiem naturalnym, językiem głuchoniememu wrodzonym zawsze będzie taż sama mowa mimiczna…”.
