Animacja znaku migowego
Kazimierza Włostowskiego
Jeden z najaktywniejszych działaczy środowiska Głuchych XX wieku. Pełnił funkcje: wiceprezesa Chrześcijańskiego Towarzystwa Głuchoniemych „Opatrzność” w Warszawie (1929 r.) oraz prezesa Chrześcijańskiego Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Głuchoniemych „Wzajemność” w Łodzi (1934–1935) i Polskiego Związku Towarzystw Głuchoniemych (1930–1931). Po II wojny światowej był pierwszym prezesem Zarządu Głównego Polskiego Związku Głuchoniemych i Ich Przyjaciół (1946–1949). Był inicjatorem Warszawskiego Klubu Sportowego Głuchoniemych (1922 r.) i jego prezesem w l. 1929–1932, a także prezesem Łódzkiego Klubu Sportowego Głuchoniemych (1927 r.). Delegat na międzynarodowe kongresy głuchoniemych w: Berlinie (1927 r.), Liege (1929 r.) i Paryżu (1931 r.). Był współzałożyciel Comité International des Sports des Sourds (CISS) w 1924 roku. Był jego wiceprezesem przez 10 lat (1961–1971) oraz członkiem Komitetu Wykonawczego (1928–1931, 1971–1973). W 1973 roku otrzymał tytuł honorowego wiceprezesa CISS. W przedwojennym środowisku sportowym głuchych był znaną figurą. Zdobył srebrny medal w sztafecie 4×400 m w Paryżu w 1924 roku (pierwszych Światowych Igrzyskach Głuchych) oraz złoty medal w biegu na 100 m w Amsterdamie w 1928 roku (drugim Igrzyskach Światowych Głuchych). Pracował jako technik-rysownik Miejskiej Elektrowni Warszawskiej (1938–1944) oraz jako urzędnik w Urzędzie Wojewódzkim Łódzkim, Wydziale Opieki Społecznej. Podczas okupacji hitlerowskiej należał do Armii Krajowej. Brał udział w powstaniu warszawskim w Plutonie Głuchoniemych. Był nawet przez krótki czas jego dowódcą. Po upadku powstania był więźniem obozu jenieckiego w Sandbostel oraz obozów pracy w Hamburgu i Szlezwiku. Współautor wydawnictw środowiska głuchych: „Głuchoniemi w Rzeczypospolitej Polskiej” (1931 r.) i „Głuchoniemi o sobie” (1933 r.). Pisał artykuły do czasopism „Świat Głuchoniemych” (1927–1929), „Sport i Wychowanie fizyczne głuchoniemych” (1930–1939) oraz „Świat Głuchych” (1959–1971).
